L'Eclisse

Michelangelo Antonioni’nin yönetmenliğini yaptığı, 1962 yapımı L’Eclisse(Batan Güneş), psikolojik dramatik bir filmdir. Filmde çevirmen olan Vittoria’nın, Riccardo’dan ayrılması ve daha sonrasında yalnızlığına son vermek için Piero ile yakınlaşmasının sonrasındaki mutsuzluk anlatılmaktadır.

    Film, kameranın sabit olan nesnelerden Riccardo’ya geçişiyle sahnelenmeye başlar.(odak kaydırma) Filmin ilk dakikalarında Riccardo ve Vittoria’nın sıkıntılı, kaygılı ruh hallerine tanık oluruz. Vittoria’nın nesnelerle ilgilenmesi, pencereden dışarıyı izlemesi gibi davranışları, içinde bulundukları sıkıntılı ruh hallerini yansıtır. Arka planda müzik olmaması da bulunan gergin ortamı seyirciye hissettirmekte yardımcı olmuş.

    Vittoria’nın artık bir karar vermek istemesi üzerine diyaloglar başlar. Kamera bir süre üst açıdan gösterdiği için seyirci, Riccardo’yu Vittoria’nın gözünden bakıyormuş gibi hisseder. Çekimin arka planında yer alan Riccardo küçük ve rahatsız görünür. Vittoria, gitmeye karar verir fakat Riccardo’nun gitmesini istememesi üzerine vazgeçer. Ne yapması gerektiğine karar veremeyen Vittoria’nın gerginiği keskin hareketlerinden ve nefes sesinden farkediliyor. Bu sıralarda Vittoria’nın aksine Riccardo, tepkisiz bir şekilde sabit bir noktaya bakarak düşünmektedir. Vittoria bu sahnede perdeyi açar ve artık gündüz olduğu görülür.( Başka bir sahnede perdeyi araladığında henüz geceydi.)  Bu geçen zamanı göstermekle birlikte standart – analitik kurguyla net bir zaman kavramının da belirtildiğini gösterir. Ricardo, bir şeyleri düzeltmek ümidiyle Vittoria’nın yanına gelir fakat kararının kesinliğinin farkına varması üzerine hayal kırıklığına uğrayarak tepki verir, umursamaz davranmaya başlar. Vittoria aldığı karardan vazgeçmez ve Riccardo’nun evinden gider. Film, iki insanın da duygu karışıklığını ve bunalımını açık bir biçimde ifade ediyor.

    Vittoria’nın yolda yürüdüğü sahnede, ses olarak sadece ayakkabısının topuk sesi duyulur. Herhangi bir duygu durumunun belirtildiği bir müzik yok. Ne hissettiğinin düşünülmesi, seyirciye bırakılmış. Riccardo arabasıyla Vittoria’nın yanına gelmiştir. Davranışları ve söylediklerinden umutlu olduğunu anlayabiliyoruz. Fakat Vittoria’nın son kez kararından emin olduğunu gördüğünde vazgeçmiş ve gitmiştir. Bu sahnenin sonunda, Riccardo’nun tavırlarından duygularını bastırmış olduğunu görüyoruz.( Freud, Psikanaliz )